در فــــــغان دائـــم چـــــو هـــمدم اغــــیار یــــار

مــــی کنم نـــــاله بســـــان بـــــلبل گـــــلزار زار

شـــد مـــرا عهد به کــــــامم طــــالع امــــدام نکـــرد

می «نــهوُ» بــر دوش مــن هــــر ســـاعتی ادبــــار بــــار

مِـــحنَت و هـــــجرت کشــــم بــا انـــــتظار وصـــل یــــار

در دلـم افکــــــنده ای ای نـــــــازنین صــد خــــار

تار گـــــیسوی تــــو و خــــال رُخت داغ دلم

هــــر سه مـــــی بینم چــــو مشک آهـــوی تـــاتار نـــار

عــــــاشقان را روز اوّل عشـــق بـــازی پـــیشه شُـــد

زاهـــــدان را شُد نــــماز و روزه و اذکـــــار کــــار

دشــــمن ار گـــاهی چــو جـــای دوســـتان یـــادت کُـــند

الحَـــــذَر چــــون دوســــتان بـــــی زیان مشــــمار مــــار

شُـــــد بــــلند آوازه ی بــــــانگ رحــــــیل قــــــافله

«صیدیا» زیــن خـــواب خــوش برخـــیز و خــود بـــیدار دار

دور از رُخَت ای قمر نشانه

خون شد ز دیده ام روانه

شب نیست که از غمت نسوزیم

تا صبح من و چراغ و خانه

رازی نبود مراد دلبر

جز راز غم تو در میانه

بیرون نکند هوایت از سَر

صد مِحنت آفت زمانه

جا کرده به دل خیال قدت

چون نقش «الف» بر روی شانه

من هر نفست به خاطر آرم

آری تو مرا بیاد یا نه؟

ترسم ز غم فراغ رویت

رِحلت بکنم در این جهانه

یک روز بقا و لیک با تو

بهتر ز حیات جاودانه

از صحبت ماست نفرت، تو

اغیار گرفته ای بهانه

ناصِح کُندَم ز عشق تو مَنع

خوش نیست مرا چنین فسانه

عشق تو نمی رود ز در دل

اِلّا به فراق جسم و جانه

خوش آنکه ز عشق تو سرآید

«صیدی» به سرود عاشقانه