«صهیدی» عار نیهن،«صهیدی» عار نیهن

هه رکهس عاشقهن نالهش عار نیهن

ئیمهیچ نالهمان خو بی کار نیهن

کهس جه دهردی کهس خهبهردار نیهن

منیچ دیوانه ی خالی شیرینم

پابهندی تای زولف بو عهنبهرینم

بهلام ئید شیرین ئهیامان نیهن

چوون خواجه ی غهمخوار غولامان نیهن

ههرگیز چهنی کهس تا سهر نهساتهن

شهرتش ، ئیقرارش ، وهفاش یهک ساتهن

تا مهیو وهلام رهندی جهمین گول

خوفی هیجرانش مهنیشوم نه دل

ئهو ساته شیرین مهکیشو دهستم

ماوهرو به سوز زامانی سهختم

جه خوفی لواش جهستهم نه لهرزهن

هاوارو ههی داد ، ههی هانام بهرزهن

گیرودهی هیجران ، دایم بیکهیفهن

کافر گیرودهی هیجران بو حهیفهن

یاران یهسه نگهن ، تهنش خاشا کهن

جهستهی مهینهت بار من تهماشا کهن

یه سهنگهن پهی تور مهسوچو به تاو

دل قهترهی هوونهن چون نهبو به ئاو

«صهیدی» جه هیجران شوخی جهمین لال

سا پهی چیش نهبو به کوگای زوخال 

بــــنفشه بــــر کــــنار جــــــویبارست

ز ســــــودایش دل مــن بــی قرارست

ســـــیه پـــــــوشم بــــمانند بــــــنفشه

جگـــر خســته دلم زار و فــگارست

ز بــــیداد بـــــنفشه بــــر بــــــنفشه

چــو ابــرم چشــم گــریان اشکــبارست

بـــــنفشه دم  ز زُلف او زنـــد لیک

نـه چـــون زلفش ســیاه و تـاب دارست

بــــنفشه زار گـــردد تُــــربت مــــن

ز اشک حســرتم کـــان در مـــزارست

اگـــر چــــه دور ایّــــام  خــــزان است

دل بــــــــاغ بــــــنفشه نــــــو بهارست

«تو عاشقنی ئهگهر" صه یدی " مهزونو»

تُـــرا بــا زُهـــد و تقوایت چـه کـارست

«و نهوشیوهن ته مهیلت سا وهنوشه»

بــــــنفشه بـــــر کـــنار جـــــویبارست

خیلی وقت ها پیش اورا می شناختم وهمیشه به وجود هنرمندانی بسان ایشان که برای سرزمینم؛هورامان؛افتخارآفرینی می کردند؛مباهات داشتم,شناخت ایشان به سالهای پیش بازمی گردد؛مطابق خیلی ازمعرفی های بزرگان ادب وهنر وموسیقی با اوگرم صحبت شدیم،آقای رستمی بافروتنی وتواضع به سئوالات ماجواب می دادند،ومی گفتند:کاکه همایون شما به ما لطف دارید؛ماعددی نیستیم.آقای رستمی اینچنین خودشان رامعرفی کردند:

متولد اول خرداد ماه سال 1356 در اورامان تخت بوده،ازهمان اوایل کودکی علاقمند به نقاشی بودم،واوقات فراغتم رابیشتر بانقاشی مأنوس بودم؛ در دوره راهنمایی با تشویق های مکرر دبیر درس هنرآقای سبحان امینی طورجدی تصمیم گرفتم که رشته‌ی(نقاشی) راادامه دهم ونتیجه آن کسب مقام های اول ودوم درمسابقات نقاشی استانی وکشوری بود؛دردوره متوسطه نقاشی رابه طور جدی دنبال کردم و زیر نظر اساتیدی چون هادی ضیاء الدینی؛اکبر منصوری؛لقمان پیرخضرانی این رشته راآموختم؛تحصیلاتم را در رشته نقاشی تا مقطع کاردانی ادامه دادم؛نتیجه اتمام رشته نقاشی کسب مقام های وجوایز متعدد درجشنواره های هنرهای تجسمی داخلی بود؛باشرکت در کلاسهای انجمن هنرهای تجسمی شهرستان مریوان دوره طراحی را هم فراگرفته؛و در کنار نقاشی و طراحی به موسیقی هم علاقه وافر داشتم واصول علمی دف نوازی را آموختم.همزمان با نقاشی وموسیقی رشته عکاسی را هم پیگیر بودم و چندین نمایشگاه دراین زمینه بر پا کردم.وتا اینکه در سال 1380 دوره‌ی تکمیلی کلاس های انجمن سینمای ایران را با موفقیت گذراندم؛و در نهایت به مطالعه درزمینه‌ی مستندسازی در سینما روی آوردم و دوره‌ی فیلم سازی را در انجمن سینمای جوانان ایران سپری کرد،تشکیل خانواده داده ام و حاصل ازدواجم پسری است که دوست دارم اوهم درعرصه هنر فعالیت داشته باشد.
ازسال 1380 کارم رابه طور جدی درکلاسهای سینمای جوان آغاز کردم؛ساخت فیلم کوتاه«کفش»اولین تجربه کاریم درعرصه سینما بود؛مستند نیمه بند«آوازی برای رود» دومین کارم در سال 1382 بود.در سال 1383 اولین فیلم داستانی ام به نام«آرزوها در برف می میرند»راساختم ازسال1383سال 1392 موفق به ساخت 20 فیلم کوتاه ومستند نیمه بلند بوده است. حضور درجشنواره های داخلی و خارجی و کسب جوایز متعدد در کارنامه اینجانب ثبت شده است.بیشتر جوایز رامستندهای میراث ماندگار،پاچال،سفره ای برای شادی ارواح،زمستان تنها نیست و ملودی سنگ از سال 1386 تاکنون کسب کرده اند. بیشتر فعالیتم همکاری و ساخت مستند های نیمه بلند برای شبکه کردستان و همکاری با شبکه های داخلی ایران در برنامه کنونی اینجانب قرار دارد.احیای ارزشهای فرهنگی ایران زمین و پاسداری از آنها برای حفظ این آب و خاک همواره رسالت بزرگی است،که به دوش همه هنرمندان ایران زمین است.

همچنین در این مدت تصویربرداری بیش از10 فیلم کوتاه و نیمه بلند را در کارنامه ی خود داشته وبا حضور در جشنواره های داخلی ایران چون سینما حقیقت ، فیلم کوتاه تهران ، جشنواره ی رشد،رویش،حسنات،نماز و نیایش،آلامتو،مقاومت،بام ایران،ساوالان و کوسالان وکسب جوایزی چون بهترین کارگردانی،بهترین فیلم و بهترین تحقیق و پژوهش از دیگر فعالیت های هنری ام می باشد.

آقای رستمی درعرصه‌ی بین الملل تاکنون موفق

به کسب چندین جایزه‌ی بین المللی گشته است که از جمله می توان به:

جشنواره ی بین المللی دهوک درکردستان عراق 

‌جشنواره بین‌‌المللی فیلم هایکوتاه«تامپره«فنلاند»   

فیلم کردی سلیمانیه،پوسانكره جنوبى 

جشنواره کارلوواری جمهوری چک،لندن انگلستان 

 جشنوارهفیلمهای ایرانی درآمریکا،جشنواره استونی

جشنواره فیلم های ایرانی در کانادا

اشاره کرد.

 پرویز رستمی در کارنامه ی کاری خود تاکنون فیلم های زیر را تولید کرده است:

1)-آوازی برای رود

2)-آرزوها در برف می میرند

3)-میراث ماندگار

نامش ملا محمدسلیمان فرزند حاجی سید محمود می باشد که در روستای خانگا در سال (۱۱۹۹کوچی)قدم به عرضه وجود گذاشت و بر اساس آداب و رسوم آن زمان خواندن قرآن و کتابهای اولیه علوم دینی را شروع کرده و کم کم به مناطق و روستاهای اطراف بویژه شهر زور برای ادامه تحصیل روی آورد و بالاخره درخدمت ملاجلال خرمالی تحصیلات خود را تمام کرده است و بعد از اتمام تحصیل به اورامان تخت برگشته و به عنوان یک پیش نماز خادم  دین مبین اسلام در خدمت مردم بوده است و به عنوان کار خصوصی خود به باغداری مشغول بوده همچنان که امروز در اورامان رایج است (باغداری) اما آنچه  امروز باعث شهرت و آواز او شده  اشعار بسیار زیبای او می باشد که شامل اشعار فارسی و اورامی و تعداد زیادی  ملمع اورامی و فارسی به شیوه اورامی قدیم و اورامی جدید و یکی دو تا ملمع اورامی وعربی می باشد و در مفهوم شعرهای ماموستا صیدی پیداست که عاشق بوده و در شعرهایش از چند دختر که معشوقش بوده اند نام  می برد به نامهای نیشات (نشاط) ، شیرین و ریون (ریحان) و ونوش (بنفشه)

دردسرهای صیدی

مناظر زیبای اورامان تخت و بیشتر از هر چیز ذوق والا و شور درونی ماموستا صیدی باعث شده تا هنوز که هنوز است و بلکه تا ابد نام او بر سر زبان جاری و یادش در دلها باشد اما به عقیده بعضی از مردم دو شاعر با تخلص صیدی شعر می گفته اند صیدی اولی که به شیوه ی اورامی قدیم و صیدی دومی به شیوه ی اورامی رایج امروزی و بزرگترین و مهمترین دلیل هم دو زبانه بودن اشعار موجود می باشد که قسمتی با لهجه قدیمی و قسمتی دیگر با لهجه امروزی سروده شده اند اما زنده یاد محمد امین کاردوخی که به مدت بیست و هفت سال برای جمع آوری اشعار زندگینامه ماموستا صیدی تلاش و زحمات فراوانی کشیدند و اعتقاد دارد که صیدی فقط یک نفر می باشد که شاعری خوش ذوق و چنان ادیبی با سواد و ماهری بودند که به دو شیوه ی  اورامی جدید و قدیم  شعر می سرودند انصافا امروز کسی پیدا نمی شود که به مدت ۳ سال برای جمع آوری اشعار یک شاعر قدیمی تلاش کند اما مرحوم محمد امین کاردوخی با آن همه زحمات و تلاش در نهایت متوجه شدند که صیدی یک نفر بوده و ایشان به این نتیجه رسیدند  و همچنین ماموستا محمد عثمان هورامی هم تحقیقات گسترده ای در مورد ماموستا صیدی انجام دادند و به فرموده خودش بارها به اورامان محل زندگی صیدی سفر کرده و با طایفه و خاندانش به صحبت نشسته و در نهایت به این نتیجه رسیده که صیدی فقط یک نفر بوده و با دو  لهجه ی جدید و قدیمی شعر می گفته است اما آنچه ما قصد داریم در این وبلاگ برای شما خوانندگان محترم و دوستداران  و حامیان فرهنگ و ادب کهن اورامان بنویسیم این است که واقعیتی که در اشعار و در محل زندگی ماموستاصیدی وجود دارد استدلال و نظر خودمان را بیان نمایم و قضاوت را به خواننده گان عزیز واگذار می نمایم  لازم به ذکر است که بنده حقیر اهل اورامان تخت و روستای ویسیان می باشم  و اما  در دیوانی که مرحوم محمد امین کاردوخی  به چاپ رسانیده است اولین شعر ماموستا صیدی این شعر می باشد که می فرماید:

ئه ز اورامون مه کانم بی ولاتم            سرروپیری خوای گیر ته ن خه لاتم

اما نمی دانم عزیزانی که می فرمایند صیدی دو نفر بوده اند صیدی قدیمی و اولی در کجا می زیسته و اکنون آرامگاهش در کجا است و آن صیدی که در شعر بالا به آن اشاره شده صیدی اولی است یا دومی اما میدانم که هم اکنون در روستای سرپیر آرامگاه ماموستا صیدی وجود دارد. بنا به فرموده خود ماموستا صیدی در شعر بالا که به شیوه ی اورامی کهن سروده شده خود شاعر می فرماید که من مکان و محل زندگیم اورامان بود و خدا سروپیری را به من عطا کرد . در باره سروپیری که در شعر بالا آمده دو نوع اظهار نظر وجود دارد . سروپیری نام روستایی است که اکنون آرامگاه ماموستا صیدی در آنجا است  و در قسمت شمالی  آرامگاه پیرشالیار واقع شده یعنی منظور این است که خداوند همسایگی پیرشالیار را نصیب من کرد و مورد دوم این که گویا ماموستا صیدی در سالهای آخر عمرش  و در سردم پیری در محل کنونی روستای سرپیر شروع به خانه سازی کرده از وی پرسیدند صیدی چه کار می کنی در جواب فرموده که با این سر پیری  خانه می سازم گویا از آن روز به بعد آن محل به اسم سرپیر شناخته و نام گذاری شده و هم اکنون خانه ماموستا صیدی و آرامگاهش درآن روستا می باشد به همین نظر ماموستا صیدی بنیانگذار روستای سرپیر  شناخته می شود.

دلیل دیگر بعضی از دوستان که می فرمایند صیدی دو نفر بوده اند این است که ماموستا سید علاءدین سجادی در کتاب معروفش به نام میژوی ادبی کردی که کتابی است راجع به ادیبان و بزرگان کرده گویا ایشان نوشته اند که صیدی دو نفر بودند. اما ماموستا محمدعثمان می گوید که من به خدمت ماموستا علاءدین سجادی رفتم و در باره این موضوع ازش سوال کردم وی گفت :من از مردم از فلان و فلان شنیدم واین مطالب بصورت نامه از طرف دوستان بدستم میرسید  گویا سید علاءدین سجادی هم تحقیقاتش چندان گسترده نبوده در مورد صیدی  در اشعاری که به شیوه قدیمی سروده شده اند اگر کمی تامل کنیم می بینیم که گاهاْ در مصراعی از این اشعار شیوه ی اورامی جدید کاملا دیده می شود یعنی مشترکاْ هم اورامی قدیم و هم جدید به هم جمع شده اند و این دلیلی بر این است که شاعر می توانسته به دو شیوه ی اورامی شعر بگوید مثلا: 

ئه ز و خه م پیوه گرتنما برایی             نه خه م چیمه نه من چادْیم جیایی

یعنی من و غم با هم الفت و آشنایی گرفتیم نه او از من جدا می شود و نه من از او. 

در مصراع اول این بیت با توجه به وجود کلمه ئه زبه معنی من امروزی  شعر به زبان اورامی قدیمی است اما مصراع دوم بیت هیچ فرقی با اورامی امروزی یا به اصطلاح جدید ندارد و در ادامه می فرماید :

ئه ر انسافت چه نیم بونه وه گه رنه             که ساچو ئه ز چه نی خواهی نخواهی

کله ش ساسی نه بو صیدی ره ژو چه م           وه سیشو خاکو پاوته په ی بینایی

در مصراعهای اول این دو بیت از زبان جدید اورامی و در مصراعهای دوم از زبان قدیمی اورامی استفاده شده و باز هم معلوم میشود که شاعر به دو زبان مسلط بوده و صیدی فقط یک نفر می باشد و باز هم در تیپ (پ) در شعری بنام (پیسه و مه جوله ی) آمیختگی دو زبان به حدی واضح است که نیازی به توضیح نیست به عزیزان خواندن این شعر را در دیوان سفارش می کنیم و قضاوت را به خودتان می سپاریم و یک دلیل آشکار دیگر یک ملمع فارسی اورامی است که به شیوه اورامی قدیم می باشد به نام جقونیم (جوانیم ) در این شعر آن چنان که پیدا است  در آخرهای عمر شاعر سروده است که از دست جوانیش شاکی شده و به دنبال پیر طریقتی می گردد که دستش را بگیرد و کمکش کند و بسیار آشکار است که صیدی  مرید حضرت شیخ محمد عثمان سراج الدین قدس سره اول بوده است وشعر یا شیخ صنعانم و آن داستانی که نقل شده شاهد این ماجرا می باشد اما نکته قابل توجه این است که این شعر به زبان اورامی قدیمی نوشته شده  اما مگر حضرت شیخ عثمان در چه عصری زندگی می کردند  و زبانشان اورامی جدید بود یا قدیم .

کاملا مشخص است که صیدی فقط یک نفر بوده و هیچ شک و شبه ای وجود ندارد و دلیل محکم تر اینکه هرگز ممکن نیست در منطقه به کوچکی اورامان دو شاعر معروف با یک تخلص شعر بگویند.